Uzanma Testi – Fonksiyonel Erişme Testi

15 Aralık 2018 0 Yazar: Fizyoo

Bireyin stabilite sınırlarını değerlendirmeye yönelik birçok test protokolünde üst ekstremite kullanılmaksızın öne eğilme sırasında değerlendirme yapıldığından sonuçlar günlük yaşamdaki fonksiyonel aktiviteleri yeterince temsil etmemektedir. Fonksiyonel erişme ise birçok günlük aktivitenin içinde yer alan ve denge üzerinde sürekli stres oluşturan bir fonksiyondur.

İstemli üst ekstremite hareketlerine, bacak ve gövde kaslarının postural stabilize edici aktiviteleri eşlik etmektedir ve ayakta durma pozisyonunda üst ekstremite hareketleri için postural kontrol mekanizmalarının korunmuş olması gerekmektedir.
Yaşlı bireylerde, genç kontrollerle karşılaştırıldığında üst ekstremite hareketleri sırasında postural kontrol koordinasyonu bozulur, harekete hazırlık süreci gecikir ve hareketin hızında azalma olur.
FE ayakta duruş pozisyonunda bireyin destek yüzeyi üzerinde stabilitesini koruyarak horizontal planda öne doğru uzanabildiği maksimum mesafe olarak tanımlanır.
Orijinal FET’in modifikasyonu ile anterior-posterior ve medial-lateral stabilitenin değerlendirildiği Multi-directional Reach Test (MDRT) ve medial-lateral stabilitenin değerlendirildiği Lateral Reach Test (LRT) türetilmiştir.

FE; elektronik fonksiyonel erişme ölçümü ve mezura ile fonksiyonel erişme ölçümü olmak üzere iki şekilde ölçülebilir.
Mezura ile ölçüm oldukça pratiktir, bakım evlerinde ve ayaktan tedavi merkezlerinde kolaylıkla uygulanabilir.
FE’nin geçerliliği, test-retest güvenirliği, gözlemciler arası güvenilirliği gösterilmiştir.
FE ölçümlerinde saptanan limitasyon ile düşme riski arasında ilişki olduğu ve FE’nin düşme için yüksek prediktif değere sahip olduğu bulunmuştur.
Duncan ve ark. 15,2 cm (6 inch) erişme mesafesine ulaşamayan yaşlı erkeklerde yüksek, 6-10 inch arasında erişme mesafesine sahip bireylerde ise orta derecede düşme riski olduğunu saptamışlardır.
Weiner ve ark. mezura ile FE’nin rehabilitasyon ile sağlanan değişikliklere duyarlı, prospektif klinik çalışmalarda kullanıma uygun bir değerlendirme yöntemi olduğunu bildirmişlerdir.
Şiddetli demans, ileri spinal deformite, üst ekstremite fonksiyonun kısıtlandığı klinik durumlar ve desteksiz ayakta duramayan hastalarda uygulanması zordur.